Stel je voor dat je 's avonds door een donker steegje loopt. Plotseling zie je iets bewegen.
Je hart begint sneller te kloppen... maar het blijkt gewoon een plastic t asje in de wind te zijn. Je haalt opgelucht adem.
Deze 'overschatting van gevaar' gebeurt sneller als we bang zijn, of als we alert zijn. Misschien omdat we door een louche buurt lopen, of omdat het nacht is in plaats van dag.
Als we alert zijn, maken we sneller de 'fout' om een neutrale aanwijzing als gevaarlijk te interpreteren.
Dit komt omdat ons brein voornamelijk geprogrammeerd is om ons in levente houden. Qua overleving is het beter om honderd keer iets veiligs voor iets gevaarlijks aan te zien (een tuinslang voor een slang), dan één keer iets gevaarlijks voor iets veiligs aan te zien - want dat brengt je in levensgevaar.
Ons brein is geprogrammeerd om ons te beschermen, en het ziet een verzwakte band met je geliefde als een potentieel gevaar.
Een diep deel van je brein weet dat disconnectie gevaarlijk is.
Als we ons onzeker of niet verbonden voelen, staan onze 'gevaarsensoren' op scherp. We kunnen dan bijvoorbeeld:
- Een neutrale opmerking als kritiek opvatten
- Een zucht zien als teken van ontevredenheid in plaats van dat je partner gewoon moe is
- Een frons interpreteren als boosheid in plaats van dat ze zich erg zorgen maken of angstig zijn
Dit is natuurlijk tragisch. Want deze interpretaties leiden vaak tot precies datgene waar we diep van binnen het meest bang voor zijn - disconnectie.
Door te begrijpen dat ons brein soms 'vals alarm' slaat, kunnen we:
1. Pauzeren voordat we reageren - we kunnen een pauze nemen of even voor onszelf zorgen
2. Onszelf afvragen: "Is dit echt wat mijn partner bedoelt?"
3. Vervolgens, als we niet getriggerd zijn, zacht communiceren en om verduidelijking vragen
4. De geruststelling van onze partner in ons opnemen, en samen zorgen voor de angst.
De volgende keer dat je merkt dat je getriggerd raakt, kun je misschien een (mentale) stap terug nemen.
Haal diep adem en vraag je af: "Wat gebeurt hier echt?"
Veiligheid in je relatie creëer je samen.
Als jullie beiden met compassie ruimte kunnen maken voor elkaars gevoelens en gedachten, wordt het leven een plek waar jullie beiden verwelkomd kunnen worden.
